The Angel's Burden

A stone angel carries a double burden on her back: her immortality, and human destinies.

This angel has willingly chosen to bear the burden of imperfect, short-lived humanity - its guilt and its gifts, its spirit and its sins. Lives are created and pass away, as impermanent as streams of sand flowing down the angel’s wings. Yet, what human beings create also enables the angel's flight. There must be something worthwhile and beautiful in humanity after all: though the angel’s burden is heavy, she carries it lightly.

______

Andrej Mitevski’s sculpture The Angel’s Burden is a complex work of art. The overall form consists of a winged female torso with two adjacent components. Together, the torso, the wing, and the upper and the lower components form a four-way cross, where each part relates to its opposite.

The angel’s body – an understated female form - is slightly bent forward, as if carrying a great weight. However, her perfectly rounded hips and waist convey immense strength, while her upright chest suggests joyful willingness to bear any burden.

The angel’s wide wing counterbalances the torso. Its weight suggests the heavy price the angel continues to pay for her immortality and infinite compassion, for the destiny she has set upon. Yet one wonders: does an immortal force of unconditionally compassionate nature truly has a choice but to carry the fallible humanity on her back?

The human component of the sculpture is suggested by a mass of rectangular shapes on the angel’s back, situated between her wing and upper torso. This part resembles a city, with a network of streets crisscrossing buildings and populated neighborhoods. One can almost sense the microscopic human lives teeming within - loving, yet self-centered, frustrated, driven by short-term desires and fears... They move quickly but never far, unaware that they are part of a larger, benevolent, angelic entity.

At the base of the sculpture, streams of sand flow downward from the city. These streams imply mortality and impermanence, the inevitable unifying end of seemingly unique human destinies. And yet, these ever-dissipating ends also form the feathers of the angel’s wing: human lifespans may be short, but each life’s fulfilment contributes to the angel's ability to fly.

The sculpture reminds us tour transience but also of our spiritual weight, which can be as light as an angel’s feather or as heavy as a burden. Each word we speak, each work we create, every relationship we build weighs in on the destiny of the whole. Our actions may burden the angel, but they can also lighten her load and make her burden meaningful.

__________________

Бремето на ангелот

Еден ангел волно носи двојно бреме на грб: својата бесмртност и човечките судбини. Ангелот избрал да го носи товарот на несовршеното, кратковечно човештво, неговата вина и неговите дарови, неговиот дух и неговите гревови. Животи се создаваат и минуваат, непостојани како песочните потоци што течат по крилјата на ангелот, но она што го создаваат човечките суштества го овозможува и летот на ангелот. Мора да има нешто вредно и убаво што произлегува од човештвото: товарот на ангелот може да биде тежок, но таа лесно го носи.

Скулптурата „Бремето на ангелот“ на Андреј Митевски е сложено уметничко дело. Основната форма се состои од крилесто женско торзо, со две придружни компоненти. Торзото, крилото, горниот и долниот дел формираат четиристран крст, каде што секој дел е во врска со спротивниот.

Телото на ангелот – една ненагласена женска форма - е благо свиткано нанапред, како да носи голема тежина. Сепак, совршено заоблените колкови и половина говорат за голема сила, додека исправените гради сугерираат радосна подготвеност да се понесе каков било товар.

Широкото крило на ангелот е противтежа на торзото. Тежината на крилото нè потсетува на цената што ангелот постојано ја плаќа за својата бесмртност и за бескрајното сочувство, за судбината што таа ја избрала. Човек се прашува дали една бесмртна сила со безусловно сомилосна природа воопшто има избор, освен да го носи грешното човештво на својот грб.

Човечката компонента е сугерирана од една маса на правоаголни форми поставени на грбот на ангелот, помеѓу крилото и горниот дел од торзото. Овој дел потсетува на град: систем на вкрстени улици со згради и населби. Речиси може да се осети микроскопски човечки живот како врие во нив – љубовен, саможив, фрустриран, воден од краткорочни желби и стравови, брз, но не и далеку-досежен, несвесен дека е дел од една поголема, добронамерна целина.

На дното на скулптурата, песочни потоци се слеваат од градот: смртноста и непостојаноста се неизбежни завршетоци што ги обединуваат навидум единствените човечки судбини. А сепак, овие краеви, во постојано растворање, ги образуваат и пердувите на ангелското крило: човечкиот животен век можеби е краток, но секое животно исполнување го овозможува летот на целината.

Скулптурата „Бремето на ангелот“ потсетува дека сме минливи, но дека нашата духовна тежина може да биде лесна како ангелско перо или тешка како товар. Секој збор што го кажуваме, секое дело што го создаваме, секоја врска што ја воспоставуваме, влијае на судбината на целината. Она што го чиниме може да го оптовари ангелот, или може да го олесни нејзиното бреме, односно, бремето да го направи вредно за носење.